Tijdens mijn reizen door Chile bezoek ik veel nationale parken. Ik maak de meest geweldige trekking tochten, hijg mijzelf steile heuvels op, zie prachtige vergezichten, drink water uit bergbeekjes en dompel me onder in een ijskoude laguna. Trekking valt in de categorie ‘je moet er wel iets voor doen, maar dan heb je ook wat!’ Jezelf pushen, doorgaan waar je eigenlijk wilt opgeven. De natuurlijke elementen trotseren, de niet afnemende hitte, de striemende regen en bijtende kou. Bikkelen hoort erbij en de beloning is altijd even schitterend. Ik ben verslaafd geraakt.
Maar… ik bezoek de parken altijd als gast. Soms slaap ik er een nachtje maar verder ben ik gewoon een van de duizenden bezoekers. Hoe zou het zijn om in een nationaal park te werken? Om te zien hoe het van binnenuit georganiseerd wordt? Wat er allemaal bij komt kijken om een park te runnen? Ik hak de knoop door en meld me aan als vrijwilliger bij Parque Tagua Tagua, in de kop van Patagonië. Een maand lang draai ik mee met het parkteam als (onbezoldigd) Park Ranger. In deze weblog een verslag van een bijzondere tijd.
Commercieel
Taqua Taqua is officieel geen ‘Nationaal’ park. Het is geen onderdeel van de CONAF, maar is eigendom van een universiteit. De exploitatie wordt gedaan door commerciële partij Mitico die hotels en lodges verhuurt. Het park staat bekend als erg prijzig en voor veel Chilenen is het dan ook onbereikbaar. En niet alleen figuurlijk is het onbereikbaar – het kost me van deur tot deur zes uur over een afstand van hemelsbreed 150 kilometer. Hoewel de commerciële eigenaar een iets andere insteek heeft dat de vanuit de overheid bestierde parken, is de operatie voor het parkteam waar ik onderdeel van ben identiek. We krijgen gasten en zorgen ervoor dat zij veilig een zo mooi mogelijke dag of dagen krijgen.
Aankomst
Tagua Tagua is de naam van een soort eend die veel voorkwam in het langgerekte meer dat dezelfde naam draagt. Aan het meer, alleen bereikbaar met een veerpont en vervolgens een motorboot, ligt de ingang van het park. We varen eerst nog even naar de enorme waterval op steenworp afstand. Het water stort met donderend geraas de diepte in, stuift vervolgens omhoog in miljarden piepkleine waterdruppels waarin prachtige regenbogen ontstaan. Na de gebruikelijk foto’s varen we naar de ingang. Die blijkt niet meer dan een ruwe rotspartij. Bepakt en bezakt stappen we van de wiebelige boot op de rotsen en klimmen vervolgens bijna negentig graden omhoog langs een touw. En ik dacht dat ik een goede conditie had…
Introductie
Na een steile klim waarbij mijn hart bijna uit mijn borstkas springt, kom ik aan bij Refugio Notros. Dit is de eerste van de drie (schuil)hutten die alleen vernoemd zijn naar een boomsoort die veel voorkomt in de buurt van de Refugio. Notros is het basiskamp van het parkteam. Hier slapen geen gasten, ze mogen er hooguit wat spullen stallen of kleding te drogen hangen. Ik maak kennis met twee parkgangers uit mijn team, de andere drie verblijven in Refugio Alerces dat 6,5 kilometer hoger in de bergen ligt. De derde hut is Refugio Qaetrus dat nog verder noordelijk ligt en uitsluitend privé geboekt kan worden. Ik krijg eerst een goede maaltijd (lees: veel eiwitten) en een bak koffie. Daarna volgt de uitleg van het park en mag ik gelijk mijn rugtas pakken en de berg op. Refugio Alerces heeft olie en benzine nodig voor de kettingzaag. Of ik dat wil brengen? Uiteraard!
Trekking
Mijn eerste tocht richting Alerces is even zoeken. Ik verdwaal twee keer. De route is gemarkeerd met afstandsbordjes, steeds na 500 meter, en met rode pijltjes. Maar die hangen niet altijd meer zoals bedoeld. Ik neem de route goed in me op en maak aantekeningen. Daarvoor ben ik hier immers: om te zorgen dat de gasten zo veilig mogelijk een mooie dag hebben. Het heeft een dag eerder geregend en de paden zijn glibberig en modderig. Halverwege passeer ik de ‘Zona de derumbe’ waar een paar jaar geleden een rotslawine omlaag is gekomen die het oude pad heeft weggevaagd. Op het laatste stuk gaat het steil omhoog langs puntige rotsen en enorme boomwortels. Het is de plek waar vermoeide lopers de grootste kans lopen op een valpartij. Het gaat meestal goed, maar een week geleden moest er nog een vrouw met twee (!) gebroken benen op een brancard de berg afgetild worden. Door de parkwachters. Want ook dat is onze taak. Al met al een verantwoordelijke rol. Af en toe doe ik een zogenaamd ‘porteo’, dan draag ik de zware rugtas van een bezoeker de berg op. Het betaald goed. Er zijn berggidsen die met een portel net zoveel verdienen als met een week normaal werken. Voor mij is het vooral een leuke afwisseling. Een beetje beulen doet een mens goed.
Genieten
In de weken die volgens loopt ik regelmatig de berg op en af. Soms probeer ik mijn persoonlijk snelheidsrecord te breken (op het laatst verbreek ik ook het parkrecord), op andere dagen neem ik mijn camera en een badhanddoek mee en geniet in laag tempo van al het moois. Refugio Alerces ligt aan een grote laguna waarin honderden oude statige bomen (de alerces) staan. Zo’n 150 jaar geleden werd de uitbarsting van een vulkaan gevolgd door een aardbeving die zover reikte dat het eeuwenoude bos onder water kwam te staan. De grijze alerces zijn dode herinneringen aan betere tijden. Maar het levert een prachtig, feeëriek landschap op. Bij het meer wonen drie Martin Pescadores, een soort enorme ijsvogel. Ze kondigen zichzelf aan met een hard, lachend geluid, duiken omlaag het heldere water in en komen vrijwel altijd boven met een vis in hun bek. De grote bonte specht die hier een halve meter lang wordt geeft zichzelf prijs door met zijn snavel op een boom te hakken. Af en toe zweeft er een condor hoog langs de bergtoppen. Er zwerven ook puma’s en pudus in het park, maar die heb ik slechts op de valcamera gezien. Naast fauna kent het park prachtige flora en schimmels, zoals paddestoelen van een meter doorsnee. En dat allemaal in volledige stilte. Heel bijzonder.
Slapen (of niet)
Het werk in het park is verrijkend maar ook zwaar. We maken enorm lange dagen – de eerste gasten zijn er al om half acht in de ochtend – en lopen enorme afstanden berg-op en berg-af. We slapen met z’n alleen in een kleine ruimte en er is altijd wel iemand die snurkt en de rest wakker houdt. Na een tijdje begint de vermoeidheid toe te slaan. De vaste medewerkers werken drie weken en hebben vervolgens een week vrij, anders is het niet vol te houden. Ik krijg respect voor de veerkracht van de parkwachters. Ik kan niet in detail treden, maar laat ik zeggen dat het parkteam continue de zooi mag opruimen die ze bij organisatie Mitico veroorzaken. Veel gasten komen klagend het park binnen en vertrekken lachend. Dat maakt trots.
Verrijkend
Al met al was het vooral een verrijkende ervaring. Een kijkje in de keuken dat bewondering heeft gewekt voor de taaie rakkers die een park op dagelijkse basis runnen. En het mooie… ik heb nog nooit van mijn leven zo’n topconditie gehad!
Geniet van je reis!
Gerjon